Uitgewerkt zaterdag 20 december 2008
Om verder te komen met schrijven zal ik mijn ‘schrijfspier’ wat vaker moeten oefenen om uiteindelijk te kunnen komen tot het schrijven van verhalen en boeken.
Tot nu toe blijft het creatieve werk verscholen achter de waarmaken blogspots chaotiek van abstractie. Op die manier probeer ik ook achter de werkelijkheid te komen, maar stilletjes verlang ik naar diepgang en dat is alleen tevoorschijn te toveren door mijn creativiteit de ruimte te geven. Waarnaar ik wil graven is de magische realiteit. Mijn magische realiteit.
Als het ware heb ik de afgelopen tijd gegraven naar mijn onbewust weten, maar dat vervult me nog niet genoeg, omdat mijn onderbewustzijn zo rijk is en die schatten begraven blijven liggen. In mijn dromen is er al een begingemaakt met het onderzoek. Dat weet ik, omdat ik vaak ’s nachts wakker word van impulsen die uit dit gebied komen. Het wil eruit komen. Als niet overdag dan ’s nachts en daar word ik wel moe van.
Geert Kimpen noemt dit sputteren van mij als ‘de schrijfster, die zich in me roert’ en het niet gewoon doen, maar hangen op kijken naar hoe andere schrijvers het doen ‘ de schrijfster op zoek naar het geheim van de schrijver’. En dat is ook zo. Ik wil weten hoe ik aan mijn potentieel kom en onbewust denk ik dat steeds beter te kunnen, maar nog niet gewoon ben.
Ik vind sprookjes schrijven leuk, maar magie en fantasie beter. Ik laat me nog teveel afleiden door mensen voor wie ik me allereerst verantwoordelijk voel (en dat is niet mezelf). Ook zorg ik ervoor mezelf duidelijk te maken dat dit schijnbewegingen zijn om te vluchten aan mijn schrijversdrang. Ik verlang er zo naar, het geeft zo’n voldoening, maar nu ook, voel ik me niet prettig, mijn kaak is verkrampt, ik heb het koud en voel me gevangen in mijn eigen hoofd. Ik word zo heen en weer geslingerd tussen mijn ziel en zaligheid.
Ik heb ook zin om fantasievolle mandala’s te tekenen. Om voor me te zien wat ik wil schrijven, maar dan wil ik niet zo kritisch over mezelf zijn en het niemand laten zien omdat het allemaal maar ‘onder constructie’ is. Wat bevorderlijk voor me werkt is als ik ‘met rust gelaten wordt’. Dat het niet uitmaakt dat ik boven zit en niet ‘gezellig’ beneden en geijkte maatschappelijk verwachte doe, zoals thee drinken of zo. Heerlijk weg kan mijmeren in mijn droomwereld, die ik al zo lang verwaarloosd heb. Ook vind ik het leuk om eens te bladeren in mijn dagboeken of spontaan eens te schrijven over jeugdbelevenissen. Dan bedenk ik me weer dat er op deze manier geen fantasie uit komt rollen (waarom zou dat niet?) en ik ook mijn ‘mondigheidboek’ niet voltooi (wat zou het?). Het komt er ergens op neer, dat er wel veel stof is maar geen kapstok, waaraan ik het kan ophangen. Via deze krabbels ga ik hem misschien ontdekken anders verzand ik in details (waar ik trouwens heel goed in ben!)
Wat heel bevorderlijk gaat werken, vandaar dat ik deze blogspot heb aangelegd, is gewoon maar zinloos krabbelen. Dat is het advies van Julia Cameron, besproken in de Happinez nummer 2 van 2008 (p.67 t/m 71, boek The artist way. Vind je eigen inspiratie.). Die ligt nu opengeslagen naast me als een eerste bodem voor mijn potentieel.