Hier nog een idee over de theorie dat wij eigenlijk het binnenste buiten zijn van het universum. Wij zelf en alles om ons heen, in alle dimensies en als geheel, zijn haar essentie. Samen zijn we vol-ledig. Zoals wij de wereld weerspiegeld zien in een dauwdruppel.
Onze logica maakt verhalen over de dingen die we meemaken. De harde feiten fabriceren we zelf. In zoverre de ‘illusie’ van wie je nu werkelijk bent. De illusie is alsof we de waarheid in onze geest omkeren. Vanuit ons bewustzijn kunnen we alleen elkaar wijs maken over de aard van de werkelijkheid door elkaar verhalen (theorieën, modellen) te vertellen. Echter, zodra we een verhaal vertellen of een theorie vaststellen zijn de feiten al weer achterhaald. Feiten zijn bijzonder onbetrouwbaar om de waarheid te doorgronden. Feiten zijn vluchtige fabriceercels van de mens, maar daarom niet minder werkelijk om onze weg in deze duaal ervaren werkelijkheid te vinden. Duaal in die zin dat onze werkelijkheid gesloten rond, cyclisch en dynamisch ervaren wordt. Ze volledig bestaat uit een soort door ons grillig samengeknutselde Yin-Yang helften. In wezen bestaat de wereld uit elkaar in tijd afwisselende yin-yang decors, waarop door ons de gebeurtenissen waargenomen kunnen worden.
De waarheid is nooit te vatten in logica. Het is wel te ervaren. Met gevoel. Toch kan ons lichaam het niet helemaal aan. Het is alsof je in de zon kijkt. Ook al is de waarheid zelf ook geen concreet iets als de zon. De waarheid is namelijk absoluut. Het tegenovergestelde van relatief. Ze is onafhankelijk van de duale, niet-absolute en relatieve werkelijkheid. Onze bestaanswereld. De werkelijkheid daarentegen staat niet los en apart van de waarheid. Dat bedoel ik met omkeren. Dat betekent niet dat wat wij waarmaken ‘onzin’ is. We hebben er heel veel lol (of last) van. We wonen in een huis, hebben stromend water, internet, medische zorg, winkels e.d. Wij leven nu eenmaal in de binnenste buitenkant van de waarheid.
Zonder aarding betekent binnenste buiten leven dat de geest als het ware uit de fles is. Als onze geest niet geaard wordt, niet waargemaakt, dan krijgen we last van wanen hoe ‘waar’ deze wanen in wezen ook mogen zijn. Zonder aarding komen we los van de werkelijkheid. Daaruit volgt dat de werkelijkheid niet meer is dan wij door onze gezamenlijke ‘aarding’ met elkaar overeenkomen. Het is een afspraak met elkaar hoe deze er uit ziet gevat in de logica van verhalen en symbolen.
Vandaar dat vernieuwende geesten het moeilijk hebben om waar te maken, omdat mensen vaak niet houden van verandering. De dominerende groep houdt zolang mogelijk vast aan hun overredingskracht voor andermans werkelijkheid (heersende paradigma). Royaltie werd realiteit. Bepaalden eerst de keizers en koningen onze dagelijkse realiteit, nu religies en regeringen. ‘Games of thrones’, de machtsstrijd is van alle tijden. Het is geen reden om dan maar niet te vernieuwen of jezelf als individu uit te schakelen, maar als intelligent persoon moeten we beter ons best doen om onze ideeën in de huidig ervaren werkelijkheid te GRONDEN. Dat kost tijd, geduld, liefde, koestering. En af en toe, uiteindelijk, ook wat hersenkrakers om onze eigen ervaren werkelijkheid te vertalen naar de algemeen aanvaarde werkelijkheid.
Afkeer van de momenteel ervaren werkelijkheid heeft geen nut, want in principe hebben we niet voor niets zelf een niet bij ons aard passende werkelijkheid waargemaakt in een periode -je jeugd- , dat je ouders de werkelijkheid voor je bepaalden. Deze inwijding op aarde is evolutionair gezien noodzakelijk, omdat wij slechts in de werkelijkheid van ons bestaan tot wasdom kunnen komen, spiritueel én fysiek gezien. Zonder samenwerking met anderen lukt het ons niet, omdat we op fundamenteel niveau dezelfde grond delen. Dat betekent niet dat we moeten blijven doen wat de groep, waarbinnen jij je beweegt, ons onbewust dicteert. Zoals in onze jeugd. De groep, waarbinnen wij onszelf willen waarmaken (je kunt ook emigreren bijvoorbeeld, scheiden of ergens anders gaan werken om je niche te vinden) is namelijk altijd een gegéven. Ons ontwikkelingsmateriaal. Zoals de één een schildersdoek nodig heeft om zich te uiten en een ander een computer. Of, als kaartspel bezien, hoe we de kaarten, die ons toebedeeld zijn, uitspelen. Dan zien we pas dat wij allen altijd(!) op zoek zijn naar een strategie. Het verhaal, dat het best bleek te kloppen voor ons. Achteraf is het altijd makkelijk praten. Er zit geen logica in het vooruitzien, tenzij de groep de uitkomst bepaalt.
Als we een verhaal in onze jeugd opgedrongen hebben gekregen, die zelfs helemaal niet klopt of goed past bij wie we in aard zijn, dan moeten we eerst onze eigen knopen ontwarren voordat wij onze vleugels kunnen uitslaan in de buitenwereld, ego-veren in onze ‘reet’ steken om onszelf überhaupt te kunnen ontwikkelen naar steeds hogere niveaus van zelf-zijn. Dat bedoelen ze in de ontwikkelingspsychologie met eerst een gezonde basis creëren dan pas exploreren. Die basis is dan onze thuis om aan op te laden als we moe zijn geworden van het dagelijkse leven. Ik wees in Visie (zie menu) op de eerste trede van zelfontwikkeling: jezelf (kunnen) bewijzen. Dat je een sportief medespeler leert zijn in het wereldtoneel van nu. Een wereldburger. Dan pas is het ‘game on’. Een vrij nieuw spel tegenwoordig is die van individualiteit. De eenling, die zichzelf weet te organiseren en zich inzet voor bijvoorbeeld duurzaamheid, vrede en liefde. Er zijn er meer en meer van tegenwoordig die een nieuwe solide basis vormen tegenover gegroepeerde multinationals en fundamentalisten. Een ander, ouder, spel is die van de politiek tussen wereldmachten, die de inrichting van de werkelijkheid willen bepalen en domineren voor diens pionnen, de burgers.
De mens is net als alle andere vormen tijdelijk gestolde energie. Alleen wij zelfbewuste wezens kennen het trucje om zelf ook energie in vormen te ‘stollen’. Heel fysiek in de vorm van ons eigen lichaam in lichaamshouding, maar ook via de weg van ideeën waarmaken in levenshouding. Ons geheim zit verborgen achter onze individualiteit.