Boekbespreking: Gisèle – Susan Smit

image

Gisèle, een roman van Susan Smit, geschreven na de geboorte van haar eerste kind en afgerond voor de geboorte van haar tweede. Susan Smit heb ik leren kennen door haar debuutroman, Elena’s vlucht. Zij zet vrouwen in hun kracht. In al hun kwetsbaarheid en moed om het leven zoals het komt op eigenzinnige wijze te beleven.Susan Smit geeft de vrouw een respectvolle plek in de tijd. Het zijn allen vrouwen die hun hart volgen en op hun manier vorm geven aan hun vrouwelijk zijn. Op deze manier leer je de natuurlijke, niet gedomesticeerde vrouw weer (h)erkennen. Als je haar boeken leest dan ben je weer blij als je een vrouw bent of ‘kent’. Eerder heb ik dat meegemaakt bij Tolstoi’s Ana Karenina. Maar ook Louis Couperus doet niet onder. Gevoelens en diepe belevingen komen aan de orde.

Gisèle en Mies zijn elkaars gelijken én tegenpolen. Door het lot zijn ze verbonden via de dichter ‘Jany’. Halverwege het boek beleeft het verhaal de beperkingen van de oorlog ten tijde van WOII. Het mooie van deze roman is dat het hier om stil heldendom draait en voor het eerst besef ik hoe Nederland steeds zwarter kleurde tijdens de oorlog. Je wil als lezer er niet in verzeilen, maar het gebeurt toch en je leeft mee. Je leert de hoofdpersonen steeds meer kennen, ziet door hun ogen wat ze ervaren en gaat onwillekeurig veel van ze houden. Nog nooit heb ik de oorlog van zo dichtbij kunnen meemaken zonder van angst voor de chaos, terreur en nood terug te deinzen.

De stijl waarin geschreven is, is sereen, zacht, liefdevol en vriendelijk. Ik denk dat we hier wereldliteratuur te pakken hebben. Van eigen bodem! Om trots op te zijn.