Aangemaakt donderdag 1 januari 2009
Het is natuurlijk dat een rivier in één richting stroomt, van hoog de bergen af naar laag, het dal, en uiteindelijk in de zee. Het is niet mogelijk dat een rivier in de bergen uitmondt.
Anders is het als je het metaforisch ziet. Elk mens ontstaat uit sterrenstof, ontspringt uit liefde of wellust, en zijn leven stroomt in zijn eigen tempo naar lager geleden oorden, zoals een rivier. Wij monden uit in de dood. Dat is natuurlijk en onafwendbaar. Dan verworden we weer tot stof. De sterrenstof waarvan de werkelijkheid gemaakt is. Andersom stromen lukt ons maar niet.
Het is tegennatuurlijk om tegen de richting in te stromen om zodoende te ontsnappen uit de handen van de Dood. Het is mens-eigen om het wel te proberen, omdat we als enig levend schepsel ons bewust zijn van onze eigen vergankelijkheid. Tegen de stroom in gaan is spelen met vuur met twee opties: je levensstroom verkorten of verlengen.
Dat je niet los staat van je omgeving bemerk je als je besluit te gaan voor het taoìstische principe: go with the flow. Het besluit om je levensritme af te stemmen op de natuur.
In een omgeving waarin de meerderheid voor de ‘anti-flow’ gaat: de natuur moet zich aanpassen aan de gril van de dag, ontstaat een probleem. Je mist dan een unaniem ijkpunt. Want iedereen die tegen de stroom ingaat bepaalt zijn eigen ijkpunt, voortkomend uit zijn eigen wensen en doelen, alsof opeens de aarde weer het centrum in het heelal is.
Alleen besluiten om met de stroom mee te gaan, terwijl de rest besluit dat dit tegendraads gedrag is, is het ijkpunt probleem vrijwillig en alleen op je schouders nemen. Dat houd je niet lang vol. Dat put uit, omdat je in een mui beland bent. Je kan niet je eigen deuntje aan de wereld opdringen, want zo wordt het gezien, als de zoveelste visie op de werkelijkheid. Go with the flow is gewoon weer een van de vele overlevingsstategieen geworden in plaats van een logische waarheid als een koe. Ook al maak je de beste keus, toch werkt het niet omdat je tegen de bierkaai vecht.
In plaats van je vrije wil op te geven door bijvoorbeeld mee te gaan met de gekte van de dag – kijken hoe lang je dat volhoudt!- kan je tijdelijk ook je verbondenheid met je omgeving wat losser maken. Dat geeft tijdelijk wel een naar gevoel, maar daardoor geef jij jezelf wel weer wat meer ruimte om anderen te ontmoeten die meer gelijkgestemd zijn en die wel jouw richting opgaan en met wie jij je uiteindelijk opnieuw kan verbinden. Samen sta je sterker.
Het vorige bericht besprak ‘vrijheid in verbondenheid’ het drie musketiers idee van ‘Allen voor een en een voor allen’. Als je een mui voelt, die je meesleurt de diepte in, dan moet je geen overlevingsstrijd aangaan, maar een stapje opzij doen waar de mui niet bestaat. Minder energie in de energieslurpende verbondenheid steken en meer energie in de kortste weg naar de vrijheid.