Boekbespreking: Portret van een vrouw – Jojo Moyes

image

Echte liefde waarmaken…. Portret van een vrouw (2015), geschreven door de Engelse schrijfster Jojo Moyes, is deels een historisch gesitueerde roman en deels een eigentijdse geschiedenis van twee sterke vrouwen. Het verhaal speelt zich af rond een Portret van de Parisienne Sophie geschilderd door haar Franse minnaar begin 1900. Deze impressionistische schilder, Édouard Lefèvre, later haar echtgenoot, studeerde aan de Académie Matisse in Parijs. De oorlog breekt uit met Duitsland. Édouard vertrekt naar het front. Sophie gaat naar St.-Péronne in Noord-Frankrijk om haar zus en kinderen bij te staan in het établissement Le Coq Rouge. Onbevreesd hangt ze haar portret daar op. Het portret symboliseert de hechte liefdesband tussen haar en haar vertrokken echtgenoot. Op indringende wijze portretteert de schrijfster de val van Sophie in een oorlogstijd doortrokken gehucht. 

Gedurende het eerste deel in het boek voltrekt zich het voorspel tot Sophie’s drama. Ditzelfde drama komt in het tweede deel in de vorm van een mysterie en het portret van Sophie in 2006 in Engeland weer boven water. We maken kennis met de vrouw van de gevierde architect David. Liv en David kwamen dit schilderij onverwacht tegen op hun huwelijksreis te Barcelona. De eigenaresse moest van het waardeloos geachte schilderij af. David kocht het en schonk het Liz cadeau, omdat ze dezelfde blik had als de vrouw op het portret. Het schilderij heette: ‘Het meisje dat je achterliet’. Liz haar persoonlijkheid raakt steeds meer verweven met de vrouw van het portret. Zodanig dat ze uiteindelijk alles wat ze bezit op het spel zet om het portret te kunnen behouden. Ze spant een rechtszaak aan tegen de erven van Édouard Lefèvre. Ze beweren dat het schilderij onterecht in haar bezit is gekomen en dragen bewijzen aan dat het ondertussen zeer waardevol gebleken werk door de Duitsers in de eerste Wereldoorlog gestolen is. Voorafgaand aan de gerechtelijke uitspraak wordt ze veroordeeld, beschimpt en bedreigd door grove vooroordelen van nabestaanden van oorlogsslachtoffers.

Heel knap ontvouwt zich het web aan verhaallijnen tot een prachtige apotheose op het eind. Het is een tijdloos liefdesverhaal van vrouwen die onvoorwaardelijk liefhebben. Dit is geen goedkoop stuiversroman over liefdesperikelen en dat het dan weer goed komt. Deze roman is met diepgang geschreven. Jojo Moyes schrijft poëtisch en filosofisch. Als voorbeeld enkele mooie zinnen uit het boek:

“Zo zag ons leven eruit: bescheiden muiterij, kleine overwinningen, de kans om onze bezetter heel even voor gek te zetten, kleine bakens van hoop die dreven in een zee van onzekerheid, ontberingen en angst.”

“Ik geloof dat de schoonheid iets is wat je als toeschouwer wilt zien. Als mijn man tegen me zegt dat ik mooi ben, dan geloof ik dat, omdat ik weet dat hij mij zo ziet.”

“Ik sleet mijn dagen in een stille maalstroom van bezorgdheid en uitputting.”

“Sommige mensen werken beter op routine, en Liv Halston is zo iemand.”

Jojo Moyes schetst sensitief en filmisch de sferen waarbinnen het verhaal zich afspeelt. Door middel van ijzersterke dialogen is de impact van het verhaal nog groter. Vooral als je teleurgesteld geraakt bent in de liefde, geeft dit verhaal weer hoop op het bestaan van een liefde, die de tand des tijds doorstaat. Iets waar we toch allemaal van dromen en willen waarmaken.