Onlangs heb ik me gebogen over het inhoudelijk tot de verbeelding sprekende pittige non fictie werk van Gerrit Teule: Wat Darwin niet kon weten. Een reis naar de spirituele binnenkant van de evolutie. Uitgeverij Ank-Hermes BV 2009. Net als het eerder besproken boek van Paul Revis gaat het over de evolutie van bewustzijn maar nu aan de hand van de theorie van de Franse fysicus en informaticus Jean Charon (1920- 1998). Teule’s voornaamste uitgangspunt is de evolutietheorie en ontdekkingsreis van Darwin zelf en samen met zijn lezers gaat Teule in zijn boek ditmaal op reis naar de spirituele binnenkant van deze materie.
Van het idee van een binnenkant van de evolutie was Teilhard de Chardin al geestelijk vader (zie boekrecensie Paul Revis), toch heeft de schrijver gekozen voor de relatief onbekend gebleven Charon, omdat deze met zijn eonenhypothese: “(…) een nieuw inzicht kan geven in de verhouding tussen lichaam en geest.” Met behulp van de elementaire deeltjes wees Charon op de wiskundig berekende mogelijke aanwezigheid van een aparte, onstoffelijke, non-lokale, imaginaire tijdruimte verstrengeld met onze zwaartekracht tijdruimte (beschreven door Einstein’s algemene relativiteitstheorie). Deze aparte tijdruimte omschreef Charon als een eon en is een hypothese die aansluit bij zijn complexe relativiteitstheorie, die op haar beurt weert voortvloeit uit de meer bekende en logica tartende kwantumelektrodynamica theorie uit 1930.
De achtergrond van de auteur maakt het interessant om de tijd te nemen om zijn samenhangend non-fictie werk over de verbondenheid van lichaam en geest als mogelijk waar aan te nemen. De complexe relativiteitstheorie is een meer aannemelijke verklaring om de toenemende complexiteit van de evolutie te verklaren dan Darwin’s idee van natuurlijke selectie op basis van toeval. Gerrit Teule (1942) komt uit een muzikaal gezin en is na een opleiding als werktuigbouwkundige, 27 jaar werkzaam geweest in de ICT branche. Vóór alles wil hij weten of het ‘klopt’ en als het werkt ‘hoe dan’. Hij ziet een grote rol weggelegd voor de elektromagnetische kracht. Eén van de vier natuurkrachten, die zich al vroeg na de oerknal onderscheidden.
Teule’s speciale aandacht gaat uit naar wat hij zo prozaïsch noemt: de kosmische muziek. Deze ‘muziek der sferen’ doortrilt de hele evolutie om zich ritmisch tot perfectie te ontvouwen vanuit de oorspronkelijke oerknal. Van dit oorspronkelijke meesterwerk is geen compositie te vinden. Deze is echter wel af te leiden uit een soort echo van deze knal. De CMB, Cosmic Microwave Background.
Alles wat bestaat dankt zijn vorm en inhoud aan dit universele elektromagnetische veld, dat, als ware het een mythologische Hermes, informatie doorgeeft aan lichaam, geest, van lichaam naar geest en geest naar lichaam. En dan ogenschijnlijk onmiddellijk onafhankelijk van de tijd en ruimte waar de materie zich bevindt. De lichtsnelheid van Einstein is daarbij vergeleken maar een slakkengang.
Hermes is een goede actieve metafoor om in weinig woorden aan te geven waar het boek van Teule om draait. Hermes Trismegistus had de sleutel gevonden om toegang te krijgen tot het occulte en het lijkt er op dat QED (quantum electro dynamics) de hedendaagse sleutel is tot de geest, als tussengebied tussen de spirituele wereld en die van de evolutie. Eonen zijn volgens de hypothese van Charon de dragers van deze geest en zijn verbonden met elke elektron, die in onze tijdruimte om atomen heen cirkelen. (Atomen waarvan Griekse filosofen in de oudheid meenden dat ze de kleinste bouwstenen van het heelal waren!) Fotonen, een verschijningsvorm van elektromagnetisme, zie ik dan als de vleugels van Hermes en bewegen zich met groot gemak tussen eonen en elektronen volgens het principe van kwantumverstrengeling.
Ook al is dit boek weer de zoveelste die bewustzijn wil verklaren, ik vind dat dit boek zich onderscheidt in helderheid en aannemelijkheid van anderen in dit genre. Intuïtief heeft het bij mij een gevoelige snaar weten te raken. Van binnen weet ik wat perfectie is ook al zit deze verborgen in de chaos van alle mogelijkheden die zich in de toekomst kunnen voordoen. Teule heeft prachtig geschreven over neg-entropie als heersend principe in een eon ten opzichte van de heersende entropie in onze materiële wereld, waardoor alles uiteenvalt in ‘sterrenstof’ als de neg-entropie het niet bijeenhoudt. Dit innerlijk gevoel voor perfectie is een goede graadmeter of we op de constructieve weg zitten of een afslag gemist hebben tijdens onze evolutie en de destructieve weg richting verval van bestaansrecht zijn ingeslagen. Inderdaad lijken wij mensen met één voet in de goddelijke wereld te zweven en met één voet op de aarde te staan. Als we ons bewustzijn weten te verruimen dan evolueren we vast en zeker weten van Darwin’s aapmens tot Charon’s Hermafroditus.
Meer inhoudelijke boekbespreking zie:
http://www.teilharddechardin.nl/teuledarwin.htm