Aangemaakt zaterdag 14 juni 2008
Vadertje tijd wordt nogal eens afgebeeld met een zandloper in zijn hand. Hij houdt het verstrijken van de tijd op aarde in de gaten en dat het leven in pas loopt met de hogere bedoelingen.
Als de tijd rijp is, dan snijdt hij de levensdraad door met zijn zeis. Als er een periode in de mensheid verstreken is, dan draait hij de zandloper gewoon om. Een nieuwe tijd breekt aan.
Met een pedagogische bril op zie ik in de zandloper in plaats van de tijd de levensfasen van de mens verlopen.
Als we geboren worden zitten we bovenin de zandloper. De kom symboliseert onze afhankelijke staat als kind en onze baarmoeder.
In de engte waar we naar toe gedreven worden, naarmate we ouder worden steeds sneller, vinden we onze onafhankelijke en tevens ons meest kwetsbare staat. In deze nauwe doorgang voelen we ons volwassen, zelfstandig en euforisch. Als boven op de hoogste berg!
Dit goddelijke gevoel wordt al gauw verstoord door de zwaartekracht. Er zit een gat in de vermeende top. Een zwart gat. Ook is de lucht ijl en heb je het benauwd. Al gauw verandert de euforie in paniek. Je probeert je nog vast te klampen aan oude zekerheden en aan alle oude bekenden, maar met het pas verworven geluk glip je de leegte in. Je belandt in de staat van interactieve afhankelijkheid.
De leegte blijkt vervulbaar te zijn. Na het zwarte gat is alles verlicht! Oók wanneer je door overlevingsstress geveld levenloos door het gat gevallen bent en je zonder lichaam ontwaakt in een onbekende dimensie. Vadertje tijd heeft dan je levenslijn afgesneden. Eventueel mag je via reïncarnatie overnieuw beginnen. Als je dat wilt.
Verlicht gedrag noemt de filosoof Arnold Cornelis, communicatieve zelfsturing (zie (2000): Logica van het gevoel). De zelfsturing zit hem in al het verzet loslaten na het pieken bij het volwassen worden. Ook al voelt het als een zwart gat. Vadertje tijd duwt je met zachte hand de nieuwe tijd in. Het communicatie tijdperk.