Zin hebben is zin geven

Wanneer ik een universeel gevoel hebt kan ik wel eens overvallen worden door de onbetekenendheid van wat ik nu zoal bijdraag aan het geheel. Van moment op moment. Van dag op dag. Of van week op week. Vergeleken bij alles wat ik kan bijdragen lijkt op zo’n zelf-twijfel-moment elke bijdrage zo weinig zoden aan de dijk te zetten. Terwijl, als ik terugkijk naar mijn afgelopen jaar of jaren, er altijd een verschuiving plaatsvindt in mijn zelfbeeld.

Als ik de tijd uitvergroot blijkt geen enkele handeling voor niets en heel waardevol geweest vergeleken met het grotere geheel wie ik ben. Mits… ik mijn zin heb gevolgd. Al is die ‘zin’ zin in helemaal niets, slapen of lummelen geweest. Zodra ik iets tegen mijn zin in doe ontwikkel ik weerzin, afkeer en zelfs afschuw voor wat ik doe. Iets met tegenzin doen is niet zinvol. Zelfs destructief gebleken voor mijn zelfontwikkeling of tenminste zelfblokkerend of zelfondermijnend. Zelfreflectie is blikverruiming. Zelfvertwijfeling is een mooi moment voor zelfreflectie: waar heb ik nu het allermeest zin in?! Het grootste cadeau voor mezelf. De grootste bijdrage aan het vullen van mijn schatkist.

Ware zelf-verrijking.